Al deze jaren heb ik met heel veel plezier naar beste weten en kunnen heel veel energie gestoken in onze club. We hebben hele mooie jaren gekend, met hoogte- en dieptepunten. Het nationale kampioenschap in de eredivisie gemengd was een hoogtepunt, het niet meer verder kunnen gaan met onze trainer een dieptepunt.

Het brainstormen over hoe de toekomst voor onze vereniging er uit zou moeten gaan zien, heeft mij nogal wat slapeloze nachten bezorgd. Financieel zaten we in heel zwaar weer, het ledenaantal liep terug, het paviljoen moest hoognodig gerenoveerd worden ( er is zelfs nagedacht over nieuwbouw (maar dat bleek financieel een onmogelijke opgave), en tot voor 3 jaar geleden bestond er nog steeds geen zekerheid of de Lobbelaer wel zou mogen blijven op de plek waar we al sinds jaar en dag met heel veel plezier onze sport uitoefenen.

Maar voor alles is een oplossing. We hoeven niet te verhuizen. De sponsorcommissie heeft gas gegeven en met heel veel enthousiasme sponsoren binnengehaald, waardoor de renovatie van het pand kon worden gestart. Leden meldden zich aan om activiteiten te organiseren, de hand ging op de knip (het speelklaar maken van de banen en het daarbij behorende onderhoud gedurende het hele seizoen wordt door clubleden verzorgd en waar mogelijk wordt op de kosten bezuinigd) en er kan nu het hele jaar getennist worden.

3 jaar geleden, toen ik mij herkiesbaar stelde na het aflopen van mijn zoveelste “ambtstermijn”, heb ik tegen mijn medebestuursleden gezegd dat ik zou aftreden als er geen “lijken meer in de kast” zouden zitten. Het geeft mij namelijk geen goed gevoel het bijltje er bij neer te gooien als er nog heel veel problemen moeten worden opgelost. 

We zijn er nog niet, maar ik heb met een gerust hart mijn functie overdragen aan Judith Bogert en ik wens haar heel veel succes en plezier. Ik wil jullie allen bedanken voor het in mij gestelde vertrouwen en we kruisen de degens hopelijk nog heel vaak, maar dan uitsluitend op de tennisbaan.

Joke